Snarbyeidet -> voordeur

In de afgelopen dagen is er nog een nieuwe laag sneeuw gevallen: de laatste stuiptrekking van de winter. Op een feestje vrijdagavond concludeerden we in half aangeschoten staat dat zaterdag een van de laatste kansen zou zijn om de tocht van Snarbyeidet naar huis te maken.

Door de bergen van Snarbyeidet (A) tot aan de voordeur (B).

Vanaf 10.15 volgden we de sporen van vier mensen die voor ons begonnen waren. Zware, diepe sneeuw. Er was niets over van de geprepareerde paden die er een week geleden nog wel waren. Maar het was prachtig, en rustig. We deden ruim een uur over de eerste vier kilometer naar Trollvassbu, het makkelijkste stuk van de tocht.

Erik in de verte, vlakby Trollvassbu

De volgende hut was Nonsbu, waar duidelijk meer mensen vanuit verschillende richtingen naar toe waren komen skieen.



Vanuit Nonsbu gingen we verder naar Blåkollkoia, de derde en laatste hut. Hier konden we voor een groot gedeelte ons eigen spoor maken door het langgerekte, maagdelijke witte deken van verse sneeuw. Dat gevoel is onbeschrijflijk. Maar het ziet er ongeveer zo uit:

ons eigen spoor

Bij Blåkollkoia waren we inmiddels al een uur of 7 onderweg, terwijl we nog een zware laatste etappe voor ons hadden liggen.
Toen we 200 meter van onze voordeur de ski's onder ons vandaan haalden, hadden we er exact 30 kilometer op zitten, en waren we ruim 10 uur onderweg geweest. In die 10 uur hebben we in totaal 800 meter gestegen. En dit keer was die GPS niet alleen erg handig vanwege al deze statistieken, maar hadden we hem ook echt nodig om ons eigen spoor te kunnen maken in de goede richting.

Wat een zware, maar prachtige dag. En nu deze magische tocht voltooid is, mag de zomer wat mij betreft komen.